16 Korrik, 1462: Një Ditë e Qetë para Stuhisë?

Era e nxehtë e verës godet fytyrën time ndërsa ulem në ballkonin e kështjellës së Krujës. Diell i fortë, por një qiell i pastër, një kontrast i çuditshëm me furtunën që po vlon brenda meje. Një qetësi e gënjeshtërtueshme mbretëron mbi Krujën, një qetësi që di mirë se sa e brishtë është. Ushtria osmane, si një gjarpër i fjetur, pret kohën e duhur për të goditur. Sultan Mehmeti, me të gjitha fuqitë e tij, nuk ka mundur ende të thyejë këmbënguljen tonë, por kjo nuk do të thotë se nuk do ta provojë përsëri. Dhe çdo ditë që kalon, ndiej peshën e kësaj lufte të gjatë mbi shpatullat e mia.

Sot, kam kaluar pjesën më të madhe të ditës duke shqyrtuar raporte nga komandantët e mi në të gjithë vendin. Lajme të përziera, si zakonisht. Në veri, Ismail Kastrioti po mban frontet e tij, duke mbajtur nën kontroll sulmet e vazhdueshme osmane. Në jug, gjërat janë pak më të komplikuara. Gjon Kastioti, vëllai im, po përballet me një forcë shumë më të madhe dhe ka kërkuar përforcime. Do t’ia dërgoj ato, pavarësisht rrezikut që kjo do të krijojë në pjesët tjera të vendit. Është e rëndësishme që të ruajmë të gjitha pjesët e Shqipërisë, sepse humbja e edhe një toke të vogël do të dobësonte seriozisht moralin e popullit.

Më ka pyetur vetja shpesh se sa kohë mund të vazhdojë kjo luftë. Sa gjak tjetër duhet të derdhet para se të vijë paqja? A do të jetoj për ta parë atë? Pyetje të cilat më mbajnë zgjuar natën, pyetje pa përgjigje të qarta. Por nuk kam kohë për të rënë në ankth. Shqipëria ka nevojë për një udhëheqës të fortë, një lider që nuk dorëzohet kurrë. Dhe unë nuk do të dorëzohem.

Një lajm i mirë erdhi nga Berat sot. Një tregtar i pasur nga Venecia, ka premtuar të japë një sasi të konsiderueshme ari dhe furnizime ushtarake. Një ndihmë e mirëpritur, e cila do të na ndihmojë të mbajmë jetën e ushtrisë sonë. Gjithsesi, është e qartë se nuk mund të mbështetemi vetëm në ndihmën e jashtme. Duhet të organizojmë më mirë burimet tona dhe të forcojmë mbrojtjen e fortifikimeve tona.

Pasdite kam kaluar kohë me familjen time. Gruaja ime, Donika, është burimi im i forcës. Vështrimi i saj i qetë dhe dashuria e saj e thellë më japin forcën për të vazhduar. Fëmijët e mi janë të vegjël, por ata kuptojnë rëndësinë e kësaj lufte. E shoh në sytë e tyre dëshirën për një Shqipëri të lirë. Kjo dëshirë, kjo shpresë, është ajo që më shtyn përpara.

Por sot, ndiej edhe një lloj lodhjeje të thellë. Lodhje fizike, lodhje mendore, lodhje shpirtërore. Vitet e luftimeve të vazhdueshme kanë lënë shenjat e tyre. Por nuk mund të lejoj që këto ndjenja të më kapin plotësisht. Duhet të mbetem i fortë, i vendosur, për shkak të popullit tim, për shkak të Shqipërisë.

Kam shkruar shumë sot, më shumë sesa zakonisht. Mbase është nevoja për të hedhur jashtë peshën e kësaj lufte të gjatë dhe të rëndë. Mbase është nevoja për të dokumentuar çdo ditë të këtij luftimi, që historia të mos harrojë luftën e popullit shqiptar për liri. Një luftë që unë e udhëheq, një luftë që së shpejti mund të përfundojë. Por si? Kjo mbetet të shihet...

Natën, do të dua të flas me komandantët e mi, të planifikojmë strategjinë tjetër, të përgatitmi për çfarëdo sfide që na pret. Nuk ka kohë për pushim. Nuk ka kohë për dyshime. Ka vetëm luftë. Dhe unë do t'i jap fund asaj deri në fund. Dhe shpresoj se do të jetë një fund fitore.